Zeventien jaar geleden

Ik ontmoet een echtpaar dat zeventien jaar geleden hier een half jaar op de universiteit heeft lesgegeven. De man, Walter, ( ik denk meteen dat hij 25 jaar ouder is dan ik maar we zijn leeftijdgenoten, dit heb ik vaker) is professor in keramiek. Ben ik niet ook professor? Zijn vrouw Helen, aardig, blond, gaf toendertijd Engels, hun dochter van 17 ging mee. Wat een avontuur! Helen vertelt me dat in deze bloeiende straat vol gietfabriekjes, bedrijfjes, klei ovens, en mallenmakerijen, met veel activiteit, waar zaterdags markt met jonge artiesten die hun werk verkopen; hier was niets. Hier was ergens een fabriek voor rubber handschoenen.
Er was niet eens weg. Er was niets. In de tijd dat deze mensen op de universiteit lesgaven stonden koeien beneden buiten de de deur, precies voor gebouw waar ik nu woon. Nu is het een uitgestrekte campus vol gebouwen. Helen vertelt over onbegrijpelijke dingen: het water werd op onduidelijke tijden afgesloten. Als ze 's avonds les gaf was de man die het licht bediende nergens te vinden.

De vertaler waar ze hun hand voor in het vuur staken, zo bleek later, kreeg niets betaald terwijl het dorp voor hem een inzameling had gehouden om hem daar te laten vertalen. Er was bij de mensen thuis geen elektriciteit dus moesten ze heet water voor thee elders halen. Helen en Walter kregen een maand gratis reizen met vertaler mee, toen ze kwamen lesgeven! Inmiddels zijn de Chinezen hier rijk geworden, sturen hun kind naar Harvard University en hebben elk vier auto's.  Sommige Chinese kunstenaars hebben jaarlijks een inkomen van een miljoen dollar omdat de snel rijk geworden managers kunst willen kopen.
Ik vertel hun mijn verhaal. Ze zijn zichtbaar geschokt.