De vertaalster

 

Bruidsjurkje Vivian, (mollig meisje van twee en twintig lentes, lerares Engels) blijkt een renner te zijn. Ze kan wel anderhalf uur achtereen rennen en ze doet dat vaak om zeven uur ' s ochtends. Maar daar is nu een kink in de kabel gekomen. Want: ze is één van de mannelijke modellen rennend tegen gekomen. En dat is reden voor diepe schaamte want ze heeft hem in de klas in onderbroek gezien. Ze heeft nog nooit een man in onderbroek gezien. Dus nu gaat het rennen niet meer door.

Wat een verlegenheid tussen de beide sexen! Iedereen kijkt verlegen naar de grond en lacht besmuikt achter de hand of kijkt je gewoonweg van pure gene niet aan. Trosjes meisjes in kanten babydoll's waaronder vleeskleurige nylonkousen lopen gearmd te giechelen en jongens lummelen een beetje rond een fiets in driekwart broek. Hun haar is soms nuffig gekruld of paars geverfd.
De meisjes kijken films (en verstaan dus beter Engels) en de jongens spelen basketball. Alles oogt vreselijk leuk. Toch heeft een student in mei van dit jaar een andere student gedood in de slaapzaal. Van pure stress.
De druk van het enig kind zijn is soms te veel, en hoe moet je verder in deze toekomst? De schoolpsychologe in de bus terug vertelt me dit verhaal.

Vivian is een geweldige assistente. Zonder haar red ik het niet. We lopen gearmd onder haar paraplu naar de klas. Ze leerde ooit een beetje Frans en in de bus zeg ik in het Chinees wat zij 'en francais' zegt. Dolle pret. Echt leuk. Ze vertelt me over haar vriendjes en ik heb bij haar gegeten. Inderdaad, het is een veel smeriger appartement wat ze deelt met drie andere jongeren. Overal wasgoed, vet en stof. En ook zij slaapt op een een plank.