17 December 2016

Duitsland, München. "Durst ist schlimmer als Heimwee".

Het stratenplan van Amsterdam in schilderijenvorm hangt in het museum "Alte Pinakothek", A.Cuyp, Van Ostade, d'Hondecoeter, F.Bol, Rembrandt, van Ruisdael, ter Borch. Wat konden we toen óók al geweldig schilderen! Ik ken de schilderijen uit boeken maar nu weet ik hoe groot ze in werkelijkheid zijn. Ook zie ik dat er soms onhandig geschilderd is. Dat is iets wat je niet voor mogelijk houdt maar toch zo blijkt te zijn.
De gekke koning van Beieren, Ludwig II, heeft in de omgeving van München droomkastelen gebouwd, hoog in de bergen. Er ligt sneeuw, er is niemand. De fontein is bevroren en zijn droom ook. De gouden boot, voortgetrokken door zwanen, ligt stil. Ik sta voor de dichte deur, heb dorst en heimwee naar huis. Maar eerst bier drinken in de grootste bierhal van de wereld waar de serveersters in dirndel gekleed zijn en de gasten in lederhosen liters bier wegzetten.
"Durst ist schlimmer als Heimwee" staat boven de deur. Daarom ben ik nog niet thuis.


15 December 2016

Oostenrijk, Wenen

Je zal het altijd weer zien: nét als je weggaat wordt het leuker. 's Morgens half acht staat de pan aardappels al te koken. Hongaarse Maria Gezler-Garzuly (70+) komt om de houtoven te stoken. Onderschat haar niet: tentoonstellingen in Japan, Duitsland, Frankrijk en ze is net terug uit Barcelona. Het avondmaal door haar gekookt bestaat uit aardappels met worst en als bijgerecht aardappels.
H. rijdt twee dagen (slapen in de auto,10 graden onder nul) naar Kecskemet om mij op te halen en we gaan via Wenen terug. Deze stad staat vol met beelden. Rond 1850 was het een explosie in de beeldhouwindustrie want op elke stoeptegel zie ik een bronzen staatshoofd te paard. Ik geef pittig weerwoord met mijn bladgouden jekker. Toch is deze barokke overdrevenheid zelfs mij teveel. De grauwe houtje-touwtje jas dan maar? Dat nooit, ik doe een gouden helm op, net als dit beeld.


13 December 2016

Pecs

Het is vier uur rijden met de bus naar de stad Pecs, vlakbij de grens van Joegoslavië. Het landschap is vlak en de eindeloze bossen met lange schaduwen zijn wit van de rijp tegen een helblauwe lucht. Het hostel in het centrum heeft acht matrassen op houten pallets per kamer. Slapen kost negen euro per nacht. Peer aan het plafond, deken voor het raam. Men slaapt gemengd. In het gemeenschapshok brandt de kacheloven op hout.
's Ochtends krijg ik een kop koffie van de Ierse gastheer in geruite pyjama. Hij is hier op doortocht op de motor met z'n vriendin. De gasten, twee broers, werkzaam in de bouw, eten, samen met hun zwangere hond luidruchtig een omelet. Er is een meisje dat een gat in de dag slaapt nadat ze de hele nacht uit is geweest. De paar dove mannen zie ik later op de dag in de stad ballpoints verkopen. Ben ik door een mug (?) gebeten? Welnee, maar vier beten en ik heb heerlijk geslapen. Pecs is een mooie stad vol gedecoreerde gebouwen. Ik krijg een rondleiding op de kunstacademie waar de keramiekopleiding bloeit. Ik zou er zo weer op school willen gaan.


7 December 2016

Busy little girl

Ik heb mijn oude thema van de dans gekozen en in een Hongaarse jas gedaan. Mijn dansbeelden dansen samen of alleen op de hoge barokke gebouwen die je vindt in de steden langs de Donau. De gebouwen zijn dikke slagroomtaarten van burchten met grote stenen beelden op hun gevels. Ze zijn zachtgroen, vaalgeel en oudroze gekleurd, wittig aan de randen, vol krullen en guirlandes. De Donau stroomt er met een pittig vaartje langs.
Ik lijd aan het "Busy little girl syndrome". In het begin lijkt het of het nergens heen gaat maar er staat nu toch een hele nieuwe collectie werk klaar. Ik heb hier nieuwe dingen geleerd en gedaan waar ik thuis nooit op gekomen zou zijn.
Deze serie is heel uit de oven gekomen. Een stuk donkerder van kleur en kleiner (krimp) dan ik dacht, dat wel. Deze laatste week plaats ik mijn overige werk in de oven en daarna is mijn Hongaarse keramiekavontuur afgerond.
En eens kijken of het "Lazy big woman syndrome" bevalt.






3 December 2016

De oven

Een klas scholieren uit een stad 300 km oostwaarts  staat de houtoven op de binnenplaats uit te laden. Ze dragen middeleeuwse leren jassen en mutsen met dikke pompons. Lege flessen wodka liggen her en der verspreid. Verderop stookt een magere jongeman vanaf gisterenavond 10 uur een andere oven. Vlammen en rook dringen  door de kieren naar buiten. Het is een speciaal ontworpen houtoven met verschillende kamers: op naar 1300 graden in drie dagen. Kruiwagens met hout worden af en aan gereden en vrijdag is het onze beurt. Een nacht lang doorstoken met drank in de bast maar dan heb je ook wat, schijnt het. Voor de zekerheid stook ik een electrisch oventje, snel en zeker, ongetwijfeld vast met prachtig resultaat en morgen al klaar.
De volgende dag komt mijn werk saai, suf en vlekkerig uit de elektrische oven, maar geen nood! Er is weer een stookgang ingezet en vol nieuwe hoop kijk ik als een hongerige hond naar de ovendeur.