De les

Het is een immens grote campus. Na een lange wandeling door een labyrint aan identieke gebouwen kom je bij de afdeling 'sculpture'. Alle gangen zijn kaal en eender.De les is van twee tot zes uur. Het is alsof de tijd vijf en dertig jaar teruggedraaid wordt als dertig studenten het warme stoffige lokaal binnenkomen. Drie mannelijke modellen in onderbroek nemen hun houding aan, en iedereen begint met brokkelige klei op ijzeren staketsels, zeventig centimeter hoog, die mannen te modelleren.
De studenten zien er net zo uit als in mijn begin klas op de Rijksacademie: toffe pet op en met een jurkschort aan. Expres uitgegroeid blond zwart haar. Ik dacht dat ze uitgestorven waren maar kijk: slome meisjes met lang haar en scheiding in het midden! Twee identiek gekleedde Onafscheidelijke Vrienden met bril. Zelfs weer een tuinbroek! Ik geloof niet wat ik zie.
De klas is tjokvol. Niemand spreekt Engels. Mijn vertaalster (bruidsjurkje aan) vertaalt voor me. Ik vertel dat ze eerst een schets op papier moeten maken en vervolgens doet niemand wat ik zeg. Ik herhaal nog eens mijn opdracht en de helft voert sloom de opdracht fout uit.
Was ik ook zo? Ja.
Ik vertel dat één model iets anders staat dan de twee anderen. Prompt krijgen die twee ruzie.
Mijn lengte is reden tot hilariteit en ik beloof een stuk van mijn benen af te hakken.
Morgen is de laatste dag om de modelstudie af te maken. Alle studenten hebben unaniem uiterst saaie, voorspelbare en onbegrepen modelstudies gemaakt.
Net als wij vroeger in de modelklas.