Van uw correspondent uit China.

Overal kom ik nog Mao tegen. Posters in roze en geel en porceleinen Mao-beelden van 150 cm. op straat. 

Kussen op de wang mag niet, dat doe je met je boyfriend. Zelfs je ouders kussen je niet. 

Dik zijn mag niet, dan ben je lui en daarom dik en word je uit de groep gestoten. 

Het woord "nee" bestaat niet, je draait er een beetje om heen. 

Advies geven doet men niet, je laat de persoon aanrommelen tot dat alles in de soep draait, anders bezorg je de ander gezichtsverlies en dat kan niet. Als een onbekende op straat valt loop je snel door, niet mee bemoeien. 

De "buitenlander" (in de provincie) is per definitie nog iemand om oeverloos aan te staren. 

Reizen naar het buitenland is heel zeldzaam want veel te duur en je moet er de contacten voor hebben, en die heb je niet. Chinezen weten goed dat ze een eeuwen oude cultuur hebben, en putten daar bijna dagelijks uit. 

Het recente politieke verleden is iets waar je niet over spreekt; geen wonder want je wilt niet herinnerd worden aan het feit dat je onder andere met stenen de vogels hebt opgejaagd. Die vielen van vermoeidheid zo maar uit de lucht; dood. Het was een Mao-verordening; vogels waren nutteloos, moesten dus dood en het gevolg was onder andere een enorme hongersnood want de insecten werden niet opgegeten dus de oogsten mislukten. 

Op het gezicht van veel Chinezen valt weinig gemoedstoestand te lezen, dat was destijds te gevaarlijk. Oude Chinezen, zoals de moeder van Jackson Li, de oprichter en baas van Sanbao, hebben het allemaal zien gebeuren, de ontberingen en vernederingen. 

Nu is er de geld-koorts. De laatste 10 jaar is als een opgeblazen ballon,  er is steeds meer luxe en steeds meer verstedelijking. Ik zie werkeloosheid, armoede. 

De Chinese studenten die hier werken zijn ontzettend ijverig, ze doen hun uiterste best. Als je iets niet snapt zeg je toch "ja". 

Moeilijke gesprekken mogen wel apart gevoerd maar verder hou je het luchtig en lacherig. 

Als het etenstijd is (om half negen, twaalf en om zes uur) laat je alles uit je handen vallen en ren je naar de rijstkom.

Je scheld je mindere en ook je vrouw publiekelijk uit en daarna ook je hond. 

Je spuwt en rochelt uit beleefdheid en de Wc's zijn overal vies.

Mao wordt gemaakt

De stad op een rustig moment

Een huiskamerinterieur

nog één.

De werkplaats

vrolijkheid in het theater

Mao wordt nog steeds gemaakt