Weg met mijn plannen voor een lichaam onder mijn schapekop. Weg ermee! De koppen krijgen een vaas als drager.
Ik ga naar de wijk van de Grote Vazendraaiers. Hele straten vol. Alles is wit van het porseleinstof. Aaldunne jongens van zeventien jaar draaien de hele dag vazen, ondertussen doen ze spelletjes op hun mobiele telefoontjes. Je hoort steeds piepjes en stemmetjes van de karakters van het spelletje: phuofff, bluaaaah, shoooot!
Ik vind een jongen die mijn speciale vaas tot meer dan een halve meter hoogte kan draaien. Speciaal, want mijn zware schapekop moet erop kunnen. De vaas krimpt enorm dus hij moet zo hoog mogelijk draaien. Volgende week maakt hij een dag vrij voor mij.
Mijn werklocatie was tien jaar geleden een modderig doelloos terrein. Nu is er economische vooruitgang. Een rijke Chinese vrouw heeft dit project met succes opgezet om de handwerkfamilies hun eeuwenoude handwerk, en daarmee hun trots, terug te geven. Waar vijftien jaar geleden geen kind op straat speelde (te arm) zie je nu electrische scooters rijden met stelletjes en kind. De vuilnis wordt nog niet opgehaald, dat is waar. Maar de lucht is blauwer en schoner. Er staan veel meer moderne auto's. Jonge Chinese kunstenmakers vullen nu elke dag de ovens met hun werk. Elk weekend is er markt; een zee van kramen waar jonge ontwerpers hun waar verkopen. De trots van de locale mensen is terug.
Hun beurs is gevuld.
Sas, we volgen je allemaal hé. Als je dat maar weet. Blijf schrijven en tekenen.
ReplyDeleteBart