Naar het ziekenhuis

Ik heb een doof oor. Te veel vuurwerk? Klap gehad? Stress? Welnee, niks van dat alles. Maar toch,
ik moet naar de dokter.

Met de taxi naar het ziekenhuis

waar een lange rij staat voor een loket. Ik heb voorrang boven de man die net zijn vingers afgezaagd heeft. Ik betaal zestig cent en met een papiertje waarop Saskia staat kan ik naar driehoog, daar zit de orendokter. Aan de wand hangt een poster met foto's van babymondjes met een open gehemelte. Na een half uur gaat de deur open en de mond-, neus en oorarts laat de stoet wachtende mensen binnen. De dokter ziet eruit of hij nodig naar de dokter moet. Hij steekt een sigaret op en zegt: "Kom zitten, wie eerst?" We kijken allemaal mee in de keel van een oudere vrouw. Lampje erbij, het is dringen geblazen. Jawel, keelpijn. Volgende graag. Ooglid wordt naar beneden getrokken, er zit een vleesdingetje, dat zien we allemaal. Dan ben ik, iedereen tuurt mee in mijn oor.  Niks te zien. Ik kan een hersenscan laten maken in Shanghai, daar hebben ze voor dezelfde zestig cent goede doktoren, zegt de dokter. Toch niet? Dan is het advies: veel slapen en vroeg naar bed.