In dat centrum kwamen groepen mensen die aangespoord moesten worden met Chinese André Hazes muziek. De muziek ging aan en het slaan en stompen op de klei begon, opgezweept door de leraar. In hun pauze stond iedereen, druk fotograferend, om me heen. Mijn bewerkte borden werden hoog en laag bewonderd. Ik deed net of ik niks verstond.
Het is één grote speeltuin met de klei. Ik kras en kwast, knip stukjes papier en kwast er met klei over heen zodat het negatief achterblijft. Steeds is het spannend hoe het werk uit de oven komt. Soms gaat het fout. Dan barst het bord of zit er een slag in. Of er zijn vreemde putten en vlekken. Hoe dat komt weet niemand. Maar ik speel, dus ik doe een tweede gang naar de oven met een ander glazuur.
Het brengen naar- en halen uit de ovens neemt veel tijd. Een paar trappen met ongelijke treden op en af, straat over, uitkijken voor geluidloze elektrische bromfietsen en auto's en dan bij de ovenplek kijken hoe het werk er uit is gekomen. Heeft het werkstuk dat ernaast staat op mijn werk gelekt? Net niet, zeg, mazzel. Is de kleur goed? Nee, te licht! Bah, mislukt. De tekening is goed doorgekomen, dat wel. Hee, ik had nog meer in de oven, dat is nergens te vinden. Dus dat is dan weg.
Dit is het tweede deel van mijn verblijf. Er is geen tijd meer om grote nieuwe dingen te maken. Die moeten drogen en verwerkt en dat lukt niet meer.
Beperking is goed dus ik richt me dit jaar op vazen en borden.
De planning is haarscherp.
Ik ga het allemaal nèt halen.
No comments:
Post a Comment