In Jingdezhen komen en gaan kunstenaars van allerlei nationaliteiten. Twee Japanners, drie Indiase vrouwen en een vrouw uit Pakistan. De laatste heeft, tien jaar geleden, haar gezin voor haar ogen vermoord zien worden. Dan heb je wel wat uit te drukken in klei. Ze is een gezellige bierdrinkende lachebek. Er zijn Australiërs, Canadezen en Nieuw Zeelanders. Er is Agnes Fries, een jonge Zweedse ontwerpster, die hier haar mokken en vazen produceert. Ze vertelt: "Ik geef heel precìes een opdracht aan mijn assistent en toch is alles fout uitgevoerd! Ik zeg:"Jullie zijn het Middenrijk, je weet toch wel wat het midden is!" Nu moet de hele ovenlading over ." Carola Zee (NL) woont de helft van het jaar hier om haar collectie voor dure beurzen in Parijs, New York en Beijing te produceren. Ze ziet er moe uit. Paul Mathieu (Ca.), daarentegen, is hier om wat met porselein te spelen.
Elke vrijdag geeft iemand een lezing over eigen werk. Zo was de oudere Japanse professor Makoto Komatsu dik anderhalf uur aan het woord. In de zeventiger jaren maakte hij al de porseleinen Papieren Zak. Daarna passeerden er deurknoppen, in elkaar geknoopte vazen en veel asbakken. Zijn lezing omspant vijfenveertig jaar werk. Zijn leerling (22) toont een compact oeuvre: mooie geometrische wandobjecten. Zijn werk lijkt van karton te zijn maar het is van klei.
In de studio staan Inge en Wil. Inge zwoegt op een lading zilverkleurige schalen, ze lijken op anemonen uit de diepzee. Wil heeft een laboratorium ingericht. Door te testen krijgt ze de wonderlijkste kleuren in glazuur. De lap stof over haar uitvindingen voorkomt niet dat iedereen er mee op de loop gaat.
Bitter gelag.
No comments:
Post a Comment