Het verkeer

Gisterenavond achterop een taxiscooter gezeten. Dat gaat zo: je gooit jezelf achterop de bagagedrager, pakt de man stevig beet bij zijn jasje en hop, daar ga je. Geen helm, ben je dol. Hijzelf heeft ook maar een petje op van niks. We scheuren door het verkeer, rakelings langs de bus, we haken bijna aan de spiegel van een andere taxi. Aangekomen bij het restaurant aan de rand van de stad betaal ik vijftig cent. Terug wordt lastig, geen taxi of bus. Lopen dan maar.
Het verkeer rijdt langzaam in deze stad. Alles door mekaar, niemand kijkt op of om en aan de stoplichten wordt totaal geen aandacht geschonken. Oude opa's met een kind aan de hand steken stoïcijns door het rijdende verkeer heen de snelweg over. Een moeder met baby wil naar de andere kant van de weg nét als het licht op rood springt. Vrachtwagens stoppen niet voor haar, ze rijden om haar heen. Tegen de verkeersrichting in, aan de andere kant van de weg, rijden motorkarretjes. Doodnormaal. Fietsen en scooters, 's avonds zonder licht, doen dat ook. Gewoon, aan de foute kant van de rijbaan! In het stikkedonker schuin de straat oversteken, met je kleuter aan de hand die de andere kant uit wil. Blinden, kreupelen met een stok, zelfs rolstoelers worden de weg op geduwd nèt als het licht op rood springt. Het gebeurt hier allemaal.

Bij daglicht zie je de andere dag wat het allemaal vermag. De railing hangt schuin uit zn voegen want de bus hield geen koers. Misschien stak de grootmoeder van de chauffeur over?