Yogales?

Yogales? Niks yogales! Voor de vorm vouw ik wel eens mijn handen en kijk ik  vagig naar de muur, staand op één been, maar verder is het gewoon ouderwets gym. De deelnemers hebben na een half uur al een kletsnatte rug van de inspanning. Er komen steeds minder mensen op les. Maar er is een harde kern en we doen elke keer iets dat je sinds je kindertijd nooit meer gedaan hebt. Zoals je voeten achter langs je rug omhoog trekken en dan springen. Je been op tafel leggen en dan helemaal met je armen achterover hangen. Of je arm door je benen halen en dan jezelf een hand op je rug geven. Kan niemand. Of heel laag met je buik over de grond tijgeren. Kan ook niemand.
Een speciale les is voor het schoonmakend personeel. Dat komt om vier uur, na hun schoonmaakwerk. Ik doe veel oefeningen op de grond want dan liggen zelf ze tussen de haren, stof en dode torren die ze nooit opvegen.  In glittertrui,     spijkerbroekmaillot en op glitterslofjes kijken ze me volgzaam aan. Ze kunnen heel veel dingen niet, zoals de benen en rug omhoog als je op de grond ligt. Kunnen ze niet. Ik sjor aan hun benen maar die vallen als ongare deegrollen terug op de grond. De benen gaan wel moeizaam tot halverwege omhoog maar de Chinese rug wil niet mee. Chinese schouders doen ook moeilijk. Die kunnen niet apart stil gehouden worden als de rest wel moet bewegen.
Aan het eind van de les willen de schoonmaaksters 'rechtgezet'. Nou zet ik graag recht wat krom is, dus ik trek aan hun hoofden totdat ze strak als een snaar staan. Vinden ze fijn. Ondertussen verbeteren ze mij als ik de ledematen in het Chinees opsom.

Ze noemen me ' Lao Tse', Oude meesteres.
Ik noem hen ' Jonge vrienden'.

Onderscheid, daar gaat het om.