Tekenen

ik heb ze bijna allemaal getekend, de helpers, de ovenmannen en de mevrouw die met een namaak Coco Chanel tas het geld voor de ovens int. Het gaat als een lopend vuurtje door het fabrieksterrein; één van de ' foreigners' maakt een tekening van je en die krijg je dan cadeau! Mensen bieden zichzelf als model aan en soms, als ik vraag of de ovenlader misschien ook getekend mag worden antwoordt de mevrouw van het geld (met permanentje) achter zijn rug dat dat niet mag. Geldt het alleen voor een bepaalde groep mensen?  Het gaat eigenlijk nergens over en het is ook zo maar ontstaan, want ik had een pak papier over en ik vond een flesje met inkt. De eerste tekening was een beetje stuntelig; een groepje mensen op een groot vel papier. Want tja, ik zit hier voor de klei en niet om te tekenen.Toen vroeg ik de vrouw van de klei reparatie of ze voor me wilde zitten. Toen was het hek van de dam. Nu teken ik per dag een half uur twee tekeningen en eentje mogen de geportretteerden meenemen. De eerste tekening is voor ons beiden even wennen maar de tweede lukt vaak beter. Dus inmiddels mogen ze niet meer kiezen; tekening één mag mee. Het is echt aanpoten in dat half uur. Ik moet heel geconcentreerd alles eruit halen wat er in zit. De mensen gaan meteen zitten in hun karakteristieke houding; frontaal wijdbeens of een beetje koket van opzij.  Eerst een beetje hannesen met de kraag van hun jas. Hun haar goed doen. Je gaat, als model, toch een beetje de eeuwigheid in. Iedereen is zonder uitzondering gevleid en blij. Na het half uur gaan ze meteen hard praten want als 'foreigner' zal je wel doof zijn omdat je de Chinese taal niet begrijpt. Dus roepen ze tien keer luid " bedankt!" in het chinees.  Maar je mag geen lawaai maken in de studio dus worden ze met zachte trom er weer uit geloosd. Vanmiddag komt de Sprayman zitten, afgelopen weken blies hij glazuur met een spuitje op al mijn werk. De Krattenman is al geweest. Die maakt mijn krat, zo groot als een huis. Een man om direct mee te trouwen.