Chinese vriendin

Mijn chinese vriendinnetje, Tian Hui (25) ken ik nog van twee jaar geleden. Ze is veranderd in die tussentijd. Nu werkt ze in een winkel, heeft een vriend en denkt over haar leven na. Toen had ze een slechte huid ( hebben veel chinezen), A- symmetrisch haar, droeg legerkistjes en ontwierp kleding. Nu  praten we over boeddhisme en zoekt ze naar eeuwenoude kommen op de antiekmarkt. Ze vindt het contact met mij prettig omdat ik zo rustig ben (!).  Ze oogt bijna saai, maar haar kleding in aardekleuren is wel van linnen en heeft handgemaakte knoopjes. TianHui vertelt me dat de Chinese taal  zo bloemrijk en gevarieerd is, dat jongeren er soms moe van worden om het te spreken. Oude chinese boeken kunnen ze niet lezen zonder vertaling. Dit is de reden dat ze de lezing over mijn werk, aanstaande vrijdag, niet kan vertalen. Als ze me dit giechelend vertelt,  brandt ze een wierrookstokje met ambergeur, nadat ze eerst geurpoeder in een ingewikkeld vormpje stampt. Met een veer waaiert ze de as weg. Ze laat me een antiek snaarinstrument zien, een citer van hout en vertelt me dat deze alleen door mijmerende  mannen bespeeld wordt. Ze toont me ook twee soeplepeltjes, eentje van voor- en eentje van na 1949. De  één is overduidelijk in een houtoven gestookt ("dat ziet iedereen uit Jingdezhen") en de ander (Maotijd)  in een antraciet oven. Ze kan de kwaliteit van de cobaltblauwe lijnvoering op een driehonderd jaar oude komscherf uit de Ming dynastie beoordelen.  "De cultuur van de Ming dynastie was veel vrijer, kijk, dat zie aan die losse tekening".
Ze heeft' het oog' zegt haar leraar.
Ik krijg de antieke komscherf van haar cadeau.
Omdat ik zo rustig ben.

Ps. Vrijdag opening expositie en lezing over eigen werk. Heel China komt.