Eerst was er een zielig hondje maar dat is nu voor een godsvermogen voor twee maanden naar de dierenhospitaal gebracht door de puissant rijke eigenaresse van dit complex. Het hondje had een heftige huidaandoening en vooral de groep amerikaanse keramiek studenten vond het vrolijke dier zielig. Nu wordt het verpleegd of het is al opgegeten.
Het andere zielige hondje is vastgebonden aan een meter lang touwtje aan een boom. Dat touwtje zit er al een tijdje want het spant om zijn nekje in de groei. Niemand weet wie de eigenaar is. Er is een bakje eten en drinken en een gouden doos tegen de regen. Iedereen loopt dagelijks langs het hondje dat daar maar ligt te kwispelen. Kan het hondje niet lopen? Is het lam? Met een stokje kriebel ik achter zijn oren. Niet aanraken, want dan ga je dood. Rabiës.
Het blijkt, na losmaken van het touwtje, dat het hondje helemaal niet meer gewend is om te lopen. Verder is er niks aan de hand. Het wil steeds liggen maar allengs gaat het lopen beter. Onwennig dribbelt het hondje bangig rond. Het wil het liefst snel terug aan het touwtje in de gouden doos.
Is dit een levensles van formaat of niet?
De hondjes in de stad, en dat zijn er veel, zijn van het schoorsteenbeeldje formaat. Nergens zie je een uit de kluiten gewassen Bouvier of een forse Rottweiler. Alleen maar kleine opdondertjes die de half afgekloven kippepootjes op straat opvreten.
Dieren zijn slechts dingen in de ogen van een chinees. Dingen die je gebruikt totdat ze niet meer nodig zijn. Daarna doe je ze weg.
Daar is niks mee mis als je bij de eerste stelling blijft.
Ach jee, die zielige hondjes ! Maar waarom worden ze vastgebonden ? Herinner je je nog die populatie van mini-hondjes in de straten van Calossa in Spanje. Die hadden pas een lekker vrij bestaan met eigen territoria waar ze alle buur-hondjes vanaf joegen en van weg blaften.
ReplyDeleteHoop dat je lekker aan het werk bent en deze 2e ontmoeting met de Chinezen je inspireert. Een lieve lik van mijn hond Socks en liefs van mij en Sjoerd