Wandeling

Een wandeling door de Houtons, de oude buurten verstopt achter de hoofdwegen in de stad. Er lopen mensen op sloffen in pyjama rond. Die pyjama komt uit de tijd dat rijke lui pyjama's gingen dragen, dus "pyjama" betekent"rijk". Het zijn vieze achterbuurtjes met hopen vuilnis, waar ik wandel, veel armoedige toestanden. Wel vol activiteit. Ramen in de huizen zijn er niet, wel tralies. Het moet koud en vochtig zijn in de winter. Ongezond. De bevolking hier wordt niet oud. De gezondheidszorg is duur. Bijna niemand verdient hier meer dan 2500 yuan (300euro) per maand. Zit je daarboven, dan moet je belasting betalen. De betere winkeltjes aan de buitenrand van de Houton worden overdag bezocht door mensen in lichtblauwe uniformen; de belastingdienst. Zij bekijken de boeken en innen contant het ter plekke berekende belastinggeld. Een bankrekening is iets voor de hele rijken. De mensen hebben hier generaties lang een klein onderneminkje. Zo is er de drager, de veger,  de spuiter of iemand die een gat in je broek repareert. Elk werkje kost rond de vijftig cent. Er wordt niet gesjoemeld met de prijs en het is boter bij de vis. Een fooi aannemen bestaat niet. Dan sta je in het krijt bij de gever en alles liever dan dat. Werken doe je alle dagen, vrij is er hooguit op een nationale feestdag. De tandeloze thuisloze zwervers die ik op straat zie, zijn opiumsnuivers of hebben hun geld vergokt. Of allebei.
Communisme? Ik denk het niet, je bent vrij mens met je eigen toko.

ps. Ik ben nu op de heft van mijn verblijf in China.