Slaap

Het slapen en het slaapvertrek


Laat het vijf en een halve meter zijn, maar niet meer.  Vier meter diep. Het dungeschaafde hout van de wanden is zo vers dat het nog naar bos ruikt. Of hars. Dat is het : het ruikt naar lak, het hout is gelakt. Niet de deur, die is nog nieuwer: de deur is nog niet eens geschuurd. Er is een luik in de dunne wand naar de gang waar alle kamers aan grenzen. Voor het luik hangt een lapje. De gang loopt langs de andere kant langs een open patio met een vijvertje begroeit met varens. Boven in de patio hangen aan bamboestokken plastic klerenhangers met schone was.  Het luik kan dicht maar niet helemaal. Je kunt er van buiten af naar binnen kijken. Het slot van de gloednieuwe deur weigert soms, dan kan je er niet meer uit. Toch ademt alles een hele oude sfeer. Het hele gebouw is gebouwd volgens de oude Chinese traditie van allemaal vertrekken rond een open patio verbonden door gangen, trappen en weer nieuwe gebouwen met patio's. De meubels in de gangen en kamers zijn oud, de mooi gekleurde potten en schalen zijn soms uit eigen oven, soms ook oud. (dit alles is bewust gekozen: connectie oud China en nieuw China!)

Twee bedden (met een dunne kapokmatras) staan in de kamer en een oude kast. Op de bedden ligt een dun maar vrolijk gekleurd dekbed. Ik slaap op de kamer met Lucile (fotografe en potter)uit Australie en zij neemt OVERAL en ALTIJD foto's. Ik maak een foto omdat het moet voor dit blog. Maar zij maakt echt mooie foto's hoewel iets te vaak. Er is electrisch licht. In het dak is een raam zonder mogelijkheid tot verduistering. Je ziet de hemel. Verder in de gang zijn twee doucheruimten met moderne WC en een houten vlonder voor de douche. Weer overal prachtige keramische kommen om je te wassen, houten krukken en bakken, alles prachtig. Het gebouw is zo complex dat je makkelijk zoek raakt. Maar alles is vriendelijk, met een menselijke maat. Alles woont door elkaar, de pottendraaiers, het chinese personeel, de eigenaar, en straks de burgemeester van Delft.Die komt namenlijk samen met de burgemeester van Jingdezehn een samenwerkingsverband feestelijk tekenen tussen de beide steden. 

De dag begint te klaren rond zes uur, en rond zeven uur 's avonds is het donker. Half acht yoga, dan naar beneden ontbijten en dan snel rennen langs de knobbelganzen naar de werkplaatsen die een eindje verderop liggen bij de rijstvelden. De dag is gevuld met werken in de klei of op de fiets ergens heen. Na het avondeten  kan je naar de bar, kletsen met mensen uit Japan, of uit de USA. Of er draait een film (gisteren Hollandse filmmakers toonden "één-minuut-filmpjes) De bar is een prachtig ingerichte zachtverlichte ruimte waar je bier of "hard licor" kan drinken. Meestal is iedereen rond half elf wel weg, maar dat betekent nog geen rust: op de houten trappen klinkt op je tenen lopen al als een bom. Dan begint het feest van het knorren, snuiven snurken winden hoesten en draaien. Alsof je met zijn allen in één groot bed ligt.