De maaltijd is aan een ronde tafel waarop een enorm glazen draaiplateau, er is gedekt met een kommetje, twee stokjes, een vingerhoed en een schoteltje, alles keramiek uit eigen huis natuurlijk. Sommige kommetjes zijn enorm geestig, misbaksels maat bedrinkbaar! Er wordt een houten trog met witte plakrijst op het plateau gezet. Daarna volgen schalen met gestoomde zeekraal, schalen met wilde kastanjes met vlees, met zeewier. Het lijkt een beetje op kwal, maar het zijn zeebladeren, donkerbruin, dikkig en kwabbig. Ook is er een soort zachte aardappel maar dan heel erg pédís. Wonderlijk uitgedijde paddestoelen die in water drijven. Zoete bananen en droge visjes. Alles wordt weggespoelt met een vingerhoed thee.
Vanochtend (na de yogales, waarover later), als ontbijt, eten we gestoomde ravioli, geboetseerde deegnoedels met groente erin, gestoomd brood, toch een beetje rubber. Gestoomd deeg met komijnenpitjes , gecondenseerde melk voor op brood, nergens zout maar veel soja, en pepertjes. Alles heeft een sterk eigen smaak. Beignets die er uitzien als een bos oud stro en grote witte sponzen (wittebrood gestoomd) waarin een lekkere dot chocolade. Een verse vrucht? Nooit meer gezien. Wel op de markt waar de pomplemoezen eigenlijk sinaasappels zijn.
Zojuist ben ik terug van fietsen naar de stad op verbijsterend oude rotfiets met mandje. Ik rijd door de rijstvelden waar mensen met strohoeden de rijstoppers vastmaken, waar een vrouw op haar hurken de gerst wandt en waar een oude man met een houten hark (als een rot gebit) het hooi doet scheiden van het kaf. Ik fiets langs door watervloed van een week geleden ( het water was 2 meter hoog!) verwoeste huizen, nu worden ze weer opgebouwd. Ik fiets de ongelooflijk lelijke stad Jingdezhen in waar iedereen als gekken langs elkaar rijdt en waar ik op de markt als een jonge bruid allerlei eten krijg aangeboden. Veel gebouwen zijn nog uit de tijd van Mao. Ik fiets terug en iedereen lacht naar me.
Deze avond wordt een collega Jim Lewis (75 jaar, zeer bekend keramist, naar het schijnt) voorgesteld aan de directeur Fine Arts Museum. Shanghai, die hier op bezoek is. Directeur, jonge vent, spreekt geen woord Engels, heeft wel al Europa doorgereisd, je zou hem een stuiver geven als je hem zomaar tegenkomt. De fotograaf klikt onophoudelijk foto's. En passant vertelt Jackson Lee (oprichter van Sanbao) dat we een dag of drie in een goed hotel te Beiing ontvangen zullen worden om aldaar de opera te mogen meemaken. Geweldig natuurlijk. Daarom is dit centrum Sanbao iets heel bijzonders, het legt verbindingen waar mogelijk. En het is mijn thuis voor de komende tijd.
Vanmiddag beginnen met de eerste werkstukken. Het is opschieten geblazen: twee maanden zijn zomaar voorbij.
Nou, dat ziet er allemaal wel uit als een toeristische folder, en je beschrijvingen passen daar goed bij. Toch ook eieren en komkommer bij de maaltijd ? Ben je met een hele groep (internationaal) aan de slag, of hoe zit het eigenlijk. En gaat het werk net zo snel als met de sparren hier ? Dat zal wel, Speedy Sas kennende ! We kijken uit naar het volgende bericht ! Liefs, Tanja
ReplyDelete