Naar huis

Zolang de muziek aan staat moet je de dansvloer op.
Twee maanden werken in China is opwindend leuk en soms is het slopend.

Ik loop ziektes op, infecties, ben slapeloos. Ik heb geen idee van het wereldnieuws, er is  summier contact met thuis. Je werkt maar door want zolang de muziek aan staat moet je de dansvloer op. Als je het werk zelf hebt gemaakt voelt het als veel, tien vazen en twee zuilen. Maar het is nog niet eens een tentoonstelling vol.

Moet ik helemaal naar China, om dit werk te maken? Kan dit nou niet op mijn atelier thuis, met een paar balen porseleinklei en een hoog stokende oven? Zonder gevaar voor vreemde bacteriën, wel lekker aardappelpuree eten en hard werken? Nee, dat kan niet. Ik kan het alléén daar maken.

Nu voel ik me moe en opgelucht. Straks ben ik blij weer thuis te zijn, eet ik kaas, bruin brood, chocola, lees de krant en kijk tv. Het werk in de krat zit op de boot in Shanghai.
Over een maand pak ik, blij en trots, die krat uit. Dan kijk ik als nieuw naar de vazen en de poort.
Je werk is je identiteit, toch?