Jiu Jiang is een toeristenstad aan de Yangtze rivier met meren, bergen, frisse lucht, bossen, bronsgieterijen en mandarijn-boomgaarden. In de mistige bergen plukken we zakken vol.
Ik spreek met een groep toeristen uit Madagascar, waar de uitgestorven dodovogel,
die dikke kalkoen, nog in 1780 rondliep. De laatste is in de pan van een boer beland.
Gedurende de Mao periode vergaderden Mao en Chiang-kai-shek In rijke villa's
in de bergen rondom Jiu Jiang.
De stad lijkt gisteren gebouwd: een woud van hoge flats, grote supermarkten
waar alles te krijgen is, zoals Nederlands meel. Overal rijden peperdure
auto's. In de vroege ochtendkou aan de rivier voert een Taichi leraar zijn
bewegingen uit om yin en yang in evenwicht te brengen. Met de balletcursus
in mijn achterhoofd dans ik een beetje mee.
Het moderne museum over de geschiedenis van Jiu Jiang is zo goed als leeg.
Er is een nagebouwd oud stadscentrum van zestig jaar geleden met bronzen
vissers, marktlui, een apotheker; dat is nu allemaal weg. Weemoed over het
weggegooide verleden is voelbaar maar hoe ga je weer terug? Er is geen
informatie over de communistische periode te vinden maar de museumshop staat
bomvol met propagandabeeldjes uit die tijd: strijdende arbeiders, zingende
boeren met geweer, politieke kopstukken van toen, met of zonder bril.
Allemaal gemaakt in Jingdezhen.
erg mooi, de pilaren! gaat je voet beter? is je chinese taal een beetje terug?
ReplyDeleteHein