20 October 2015

Rokende puinhopen

Vorige week was er nog een kronkelig weggetje tussen oude, twee verdiepingen hoge huisjes.
Bomen, kettinghonden, oude kaartspelende mannen en overal drogende was.

Nu loop ik door rokende puinhopen. Oma's met babies kuieren
door smeulende hopen asbest. Alles is neergebulldozerd. De gedroogde was
ligt tussen brokstukken van muren en gebroken meubilair. Natuurlijk, er
moeten meer flatgebouwen komen! Hier en daar staat nog een huisje overeind.
Dat zijn weigeraars, die niet weg willen. Maar 's nachts begint een
nachtmerrie: een bulldozer begint aan je huis te trekken, een krachtig
advies om te vertrekken.
Niet iedereen is ongelukkig met het neerhalen van de oude wijken want het
waren gammele bouwsels. Maar heimwee naar de oude samenleving is er nu al.

Mijn plan om een poort te maken neemt vastere vorm aan. De proefzuiltjes
zijn klaar. Ik moet warmdraaien, als voor een wedstrijd, want de schildering
moet er in één keer op. Dus maak ik extra proefzuiltjes op vaasjes, borden
of op papier. De vertelling gaat over de wereld, natuurlijk, waar anders
over. Er is één verteller per zuil en ze vertellen elk een ander verhaal.
Morgen ga ik met een rugzak op de fiets waarin keramische verf, emmers,
kwasten, water en brood, naar de buitenwijk van de stad. Daar is de grote
vazen fabriek. Sinds de zeventiende eeuw worden hier porseleinen vazen voor
transport naar Amsterdam gemaakt. Hier ga ik de komende week de zuilen, die
ik daar liet maken, bewerken.




2 comments:

  1. China wordt met harde hand 'gemoderniseerd' ,dat doet soms pijn. Jammer dat er zo weinig behouden blijft. Mooi idee die zuilen. Veel succes ermee, hopelijk gaat het lukken !

    ReplyDelete