De Gespreksonderwerpen

Gisteren rolden er op straat twee jongens over me heen: " teacher, teacher!".
Jawel, knapendie bij me in de klas zaten toen ik hier in 2013 aan de academie beeldhouwles gaf. Destijds lagen ze de hele tijd over elkaar heen van het lachen en deden bijna niks anders dan dat. Nu nog een beetje, maar ze durfden me in elk geval aan te kijken. Dikke camera, zwarte zonne-bril en petje, erg tof allemaal.
Eenentwintig lentes en nog geen spat Engels spreken. Naar de yogaklas in een donker steegje boven de Chinese sterke drank en sigarettenwinkel. Tussen allemaal brommers door, vuile katten schieten weg, vind ik in het stikdonker de trapomhoog. Natte kleren uit, slofjes aan en ik krijg meteen een glas heet water. 
Elke avond is er yoga, iets nieuws voor hier. Vijf jonge meisjes liggen op hun matje. Er gaat gejuich op als ik op aanvraag mijn leeftijd zeg, ik kan hun grootmoeder zijn. Na anderhalf uur in een knoop gelegen te hebben duik ik, blij en in plastic jas en laarzen, de stromende regen in, op zoek naar een stevig glas gin. Een greep uit de gespreksonderwerpen: Twee vlakken van een vreemde gele en rare roze glazuur die elkaar raken zonder over te vloeien. Groen mag er ook bij. Een stukje porseleinen zee maken en een vlakje water. Een grote holle berg bouwen en kijken hoe er een barst inkomt. In je eigen klei-ei zitten dat je daarna vernietigt. Wint het plezier van het creëeren het van het feit dat je publiek er 'niet klaar voor is'? Moet je je werk opslaan en steeds doorgaan met jezelf ontwikkelen? Zonder de vergelijking door te trekken; Mozarts en Rembrandts werk werd honderd jaar na hun dood pas gewaardeerd. Langs ongebaande paden denken: niet eerst een kopje maken en dan een bijpassend oor. Eerst pootjes maken en daarna een kom die bij die pootjes past. De volgorde omdraaien. Geen oplossing zoeken. Mateloos zijn is de opdracht, er zijn hier geen beperkingen. Je kan je werk zo groot maken als je wilt en kralen maken doe je maar thuis.

ei maken

in mijn eigen ei

plakjes zee