Treinreis van Guilin naar YingTan

In de wachtruimte van het station Guilin is het bomvol. Een mevrouw in uniform met een toeter roept de vertrektijden om.
Ruim een half uur voor tijd staat er een lange rij met koffers en mensen.

Alles is prima geregeld. De stroom mensen glijdt de moderne trein in. In de couchette, drie bedden boven elkaar, is geen spat ruimte meer. Een ijzeren thermoskan met heet water is gemonteerd op de vloer onder het klaptafeltje. Jonge beambten (stalen uitdrukking) in kostuum vragen om je ticket. Iedereen gaat meteen naar bed, het is half negen. Meisjes pakken hun mobiele telefoons en kijken films, ze plakken nog wat aan elkaar. Kleine kinderen dreinen. Om tien uur gaat het licht uit. Om half zes worden de eerste passagiers gewekt. Buiten is het grijs en om acht uur stappen we uit in station YingTan. Een groot plein omringd door grauwe gebouwen en een donker bronzen beeld van een levensgrote arbeider staat tussen de reclameborden. Daar word je niet vrolijk van. Vrolijkheid haal je uit een trui met een lachende roze beer, of een lichtblauwe tas met kant en tule en koffie bij de Mac donalds.

Ik zie mannen met vergroeide benen en kinderen met rotte tandjes. Het zijn lieve mensen die lijken weggelopen uit oude Chinese tekeningen.

Alle steden in China lijken op elkaar maar de Mac Donalds is elke keer anders.

op het treinstation

in de trein