Ik ben in de leer bij De Meester in Chinees Schilderen. De Meester (50) spreekt geen Engels en woont 20 trappen hoog in een kale luxeflat (Platte plasma televisie van zeker een meter breed!) met oma, vrouw, dochter, zuster plus man en nog wat familie. Ik kijk bij de broer naar binnen: het lijkt of de flat nog niet is opgeleverd maar, midden in deze bouwkeet, achter de bestoomde glazen douchedeur zie ik een vaag rozig figuur zich inzepen. Etensresten staan op tafel. De broer met fietsenrek en overbite kijkt lachend de gang in. Ze wonen er al jaren. Iedereen draagt een dikke jas en we krijgen sloffen aan.
Chinees schilderen begint vanuit de Chinese traditie en je mag er niks aan veranderen. Hoewel om ons heen flatgebouwen oprijzen en buiten geen boom te bekennen is, schildert De Meester landschappen in flarden mist met rustieke houten huisjes en oude mannen in ochtendduster met d'r lui haar in knot. Wat er buiten de grenzen gebeurd interesseert De Meester niets. Ook de moderne kunstproducten laten hem koud. Je kan pas echt Chinees schilderen als je helemaal de Chineese cultuur begrijpt; geen beginnen aan dus. Maar toch, De Meester wil mij graag onderrichten.
Je begint met een boom. Nee, eerst meng je de beste inktstaaf met water, net zolang tot een gevoel je buik begint te warmen. Je legt rijstpapier neer, plaatst kommen met water, je ademt diep in. Het is als Thai Chi, er moet een geest ("Chi") tot je komen. De paardenhaarkwast doop je met de punt in de inktpot en daar ga je. De "Chi" is er.
Dan gaat de telefoon. Die gaat de hele tijd.
De oma (vierkante vrouw met bloempotkapsel) komt langs met de heetwaterkoker voor de thee. Ik doe het fout, De Meester zegt dat ik er een zootje van maak en mijn landschap moet over. Je krijgt maar één keer de kans om een lijn goed te zetten, vol "Chi".
Pikzwart en uitwasemend vloeit de inkt, die je ruiken kan, in het papier. Ik toon De Meester, die een zachtaardige man lijkt, mijn tekeningen die ik eerder maakte. Hoewel hij mooie lijnen ontwaart is het vieze vuile inkt, gebaart hij, en ontbreekt er een hoop Chi.
De Meester toont me calligrafische teksten en ik begrijp hoe de, tot letters gevormde, adem danst over het papier, hoe de penseel een verlengstuk is van de Geest die tot je moet komen.
Om een brug te slaan schrijf ik mijn naam in mooie krulletters. Decoratie. Het is als vloeken in de kerk. Hij wuift met zijn handen. Weg, weg.
We gaan verder met "Vogeltje op Bamboetak" schilderen. Na vier vogeltjes ben ik uitgeput.
De Meester brengt mij thuis in zijn, met wit leer bekleedde, luxe Volkswagen, over de weg vol kuilen.
Ik wil ook met Chi kunnen schilderen.
Ik ben een beetje van slag.
No comments:
Post a Comment