Een paar jaar geleden gaf ik hier les op de academie en zorgde ik voor mijn eigen eten en drank voor tijdens de slapeloze nacht. Ik kocht vette koeken en sliep op een plank. En nu fiets ik in dezelfde stad door compleet nieuwe wijken. Twee jaar terug was deze asfaltweg er nog niet. En dat grote gebouw daar? Toch niet wéér een porseleincentrum? Waar moeten de mensen nu hun rijst op de grond leggen om te drogen? Waar zijn de moestuintjes? Aan de rivieroever zie ik geen vrouw meer kleding wassen waar even verderop een dode hond ligt te rotten. Wel zie ik mensen in hun pyama op straat sloffen. Gelukkig maar. In het postkantoor staat er een pot lijm met een tandenborstel om je brief dicht te plakken. Gelukkig maar. En nu? Nu maak ik zoveel mogelijk beelden van klei en elke ochtend een tekening van de omgeving. Mijn lezing in het museum over het kartonproject was een succes: iedereen vocht met om een kartonnen hoofdtooi op de foto te gaan.
No comments:
Post a Comment